ვერის პარკში ვსეირნობდი მეგობართან ერთად. უჩვეულოდ ხალხმრავლობა იყო. აპრილის თბილი დღეები იდგა. სიო ნაზად უბერავდა და არხევდა აკვირტულ ხეებს. გაზაფხულის სურნელება იგრძნობოდა და განწყობაც შესაბამის გვქონდა.
- მზია გაზაფხულივით ყვავიხარ, მე კი ყვავი ვარ - მითხრა ჩემმა მეგობარმა გაბრწყინებული თვალებით.
- ყვავივით? ეს როგორ გავიგო? - ვკითხე გაოცებულმა და თან გულიანად გადაიკისკისე.
- შენ ყოველ გაზაფხულზე ყვავილივით იფურჩქნები, მე კი ყვავს ვგავარ, ისინი ხომ ყველაზე დიდხანს ცოცხლობენ - მითხრა ღიმილით და მკერდზე ხელი მიიდო, თითქოს სიცოცხლის სიმტკიცის ნიშნად, გულს რაღაც უსიტყვოდ მიანიშნა, უბრძანა...
მახსოვს, მის უჩვეულო იუმორში სიცოცხლის სიყვარული და უცნაური სევდა შევნიშნე. მეგონა, ჩემს მეგობარს , წინ კიდევ ბევრი გაზაფხული ჰქონდა... მაგრამ, ამაოდ...
უკვე მერამდენე გაზაფხული გაიფურჩქნა მის გარეშე.... თუმცა, მისი სიტყვები გაზაფხულივით დარჩა ჩემს მოგონებებში.
No comments:
Post a Comment